Staking à la tête du gouvernement

Kerstdag en nieuwjaar mogen dan al wat gecommercialiseerd zijn, het is een mooie traditie vrede en geluk te wensen. Aan al onze lezers en donoren en aan elkeen van goede wil een succesvol 2015 met vriendschap en in goede gezondheid.


Vorige week stuurde Volk in Nood de jaarlijkse steunoproep naar de sympathisanten. Die reageerden enthousiast. Welgemeend dank namens onze beneficianten in Sri Lanka en Niger. De Volk in Nood formule voor ontwikkelingssamenwerking wordt gesmaakt :
geen administratiekosten, vrijwilligerswerk, kleinschalige no-nonsens ontwikkelingsprojecten en compromisloos Vlaams.

Het jaareinde 2014 was niet echt vrolijk. De vakbonden gooiden er drie stakingen tegenaan, de bond der treinbestuurders en de politievakbond deden er nog een schepje bovenop. De beleidsmakers ondervonden daar niet echt hinder van. Wie wel in de brokken deelde was de Vlaming die naar het werk reed, de patiënt die door de wegblokkades tevergeefs op de thuisverpleging wachtte, de bejaarde die zonder bus niet naar de dorpswinkel kon of de zelfstandige die met tranen in de ogen zijn omzet zag kelderen.

Blinde nationale stakingen zijn in een complexe maatschappij als sociaal drukkingsmiddel niet verantwoord. Ze treffen onvermijdelijk de gehele samenleving en veroorzaken onnodig leed en onproductieve polarisatie. Hoe overtuigd je ook bent van je gelijk, je hebt niet het recht om de samenleving te gijzelen. Maar ook: besparen is voor niemand leuk en we hebben volle begrip voor wie zich zorgen maakt over de toekomst en daarom meegaat in een sociale actie. Staken is inderdaad een recht. Een duur verworven recht.

Misbruik maken van het stakingsrecht is bij uitstek asociaal. Dat is wat de top van de kleurvakbonden doet. Een staking heeft slechts zin indien onderhandelingen tussen vakbond en regering of bedrijfsleiders falen. Elk overleg weigeren en het land platgooien brengt geen zoden aan de dijk. Een algemene staking kost de samenleving bakken geld. Dat maakt de marge waarbinnen nog wat bijsturing mogelijk is alleen maar kleiner.

Maar onderhandelen willen de vakbonden dus niet. Nergens lazen we een realistisch voorstel over de "rijkentaks", nergens ook vernamen we hoe de vakbonden het pensioenprobleem dan wél willen oplossen. Meer nog. Onder de vorige regering werd daar geen sociale actie rond gevoerd, hoewel elkeen wist hoe dreigend het vergrijzingsprobleem op ons afstormde. Geen vergelijkbare sociale actie ook toen Di Rupo I aan de index morrelde of belastingsimmuniteit verleende aan multinationals.

Wordt hier gestaakt à la tête du gouvernement? Het heeft er alle schijn van. Wat Di Rupo werd vergeven wordt Michel I aangerekend. Deze vakbondsactie heeft evenwel het voordeel van de duidelijkheid. We worden er aan herinnerd dat de grote vakbonden willen meespelen in het belgisch spel van de harde politieke macht en dat het niet alleen de kiezer is die de politieke kaarten schudt en bepaalt wie bestuurt.

Het is jammer dat de vakbonden blijven vasthouden aan dit ondemocratisch prerogatief. Wat ze daar ook over beweren, ze worden daarin niet gesteund door de meerderheid van het middenveld. Via het kernbestuur van de “Verenigde Verenigingen” lanceerden zij en een aantal koepelorganisaties een oproep om de septemberverklaring van Hart boven Hard te ondertekenen. Een doorslagje is dat van de vakbondsvisie op het beleid van Michel I. Slechts 1000 Vlaamse organisaties gingen daarop in, dat is anderhalf procent van de naar schatting 60000 Vlaamse verenigingen.

De breuk die de blinde stakingen in de samenleving veroorzaken willen zij niet zien doorlopen in eigen rangen.

Dat Hart boven Hard door een medewerker van de PVDA werd opgericht – Vlaanderen ligt niet echt wakker van fanatieke klassenstrijd - verklaart die weigering door het middenveld slechts ten dele. Er bestaat bij de bevolking geen algemeen draagvlak voor de stakingen. De koepelorganisaties die het bestuur van de Verenigde Verenigingen uitmaken organiseren de mobilisering tegen de regering dan ook niet zelf. Dat laten ze dus over aan Hart boven hard. Wellicht omdat zij weten dat die septemberverklaring niet door de meerderheid van de organisaties die zij vertegenwoordigen wordt onderschreven. De breuk die de blinde stakingen in de samenleving veroorzaken willen zij niet zien doorlopen in eigen rangen.

We begrijpen de diepere oorzaak van dit spagaat tussen woord en daad. Nogal wat koepelorganisaties liggen aan het subsidie infuus. Een organisatie als 11.11.11. haalde in 2013 een omzet van 16 500 000 euro waarvan 10 000 000 euro subsidies. Een kwetsbare positie bij besparingen die veeleer dialoog dan confrontatie vereist. Maar misschien ook een aanzet om wat meer terug te gaan naar wat de core business van die organisatie hoort te zijn : ontwikkelingssamenwerking in het zuiden.

Onze nieuwjaarswens aan vakbonden en koepelorganisaties halen we uit een kerstkaart van ex-minister-president Peeters : “maak van 2015 een jaar van opbouwende dialoog en overleg.” Daar zal iedereen beter van worden, vooral de zwakkeren in Vlaanderen en de noodlijdenden in de derde wereld. En daarom gaat het tenslotte.

Auteur: Mieke Buelens, vrijwillig medewerker van Volk in Nood.


Aalst, december 2014
Tweeten


Reageren op dit artikel kan via : .